قصه از اونجایی شروع شد که غصه هامونو نگفتیم از اونجا که با هم روراست نبودیم از اونجایی که منظورمونو درست بهم نرسوندیم بهم نارو بزنیم دورویی کنیم از اون موقع ها بود که ناراحتی ها شروع شد غصه ها شروع شد قصه ها شروع شد و به اندازه ی همه ی قصه های غمگین دنیا دلم گرفته
هر موقعی که حالم خوب نیست خودمم یه کارایی میکنم که حالم بدتر بشه با یه آهنگ غمگین با چک کردن آنلاین بودنش با دیدن خوشبختی های کوچیک بقیه ... همه چیز هم دست به دست هم میده تا حال منو بدتر کنه و بدتر از اون انتظار دارم که دیگران این هارو بفهمن...
امروز میخوام برعکسش عمل کنم تا حالم خوب بشه !
بسم الله :))
این روح خسته هر شب
جان کندنش غریزیست
لعنت به این خودآزار
سیگار پشت سیگار
"ناراحتی خودتون رو برای کسی بگید که درک کنه بفهمه نه اینجا که همه خوابن
هر وقت که عصبی میشم حالم همینه؛ سر چیزهای بیخودی حرص میخورم عصبی میشم دلتنگ میشم گریه میکنم.
بدترین روزهای من روزهاییه که احساسم به عقلم غالب میشه و باید این رو زود متوجه بشم که جلوی این اتفاق رو بگیرم.
اینجور موقع ها تنها سلاح من نوشتنه و زودتر خالی کردن این احساسات احمقانه.
باید اعتراف کنم که همین الان یک دختر احساساتی حسود سردرگمم که احساس و هورمونم بهم غلبه کرده و دارم سعی میکنم با گفتن این ها تخلیه ش کنم همین و بس.
همین که دلخوشی کوچیک یه نفر باشی همینکه بتونی با کارای کوچیک دل یکی دیگه رو شاد کنی خودش کلیه...با یه هدیه ی کوچیک با یه لبخند با یه نگاه با یه حرف با یه شوخی با هرچیزی ...همین که بفهمی کسی رو خوشحال کردی خیلی حس خوبی بهت میده
کی گفته حالا که دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن است؟؟؟؟
من همیشه دیر رسیدم و دست خالی برگشتم...یا اگرم به چیزی که میخواستم رسیدم انقدری دیر بوده که دیگه فایده نداشته...دوباره دیر رسیدم دوباره...بازم دست خالی موندم...
عشق ، آخرین همسفر من
مثل تو منو رها کرد
حالا دستام مونده و تنهایی من
ای دریغ از من ، که بی خود مثل تو گمشدم ، گمشدم تو ظلمت تن
ای دریغ از تو ، که مثل عکس عشق ، هنوزم داد می زنی تو آینه ی من
آه ، گریمون هیچ ، خندمون هیچ
باخته و برندمون هیچ
تنها آغوش تو مونده ، غیر از اون هیچ
ای ای مثل من تک و تنها
دستامو بگیر که عمر رفت
همه چی تویی ، زمین و آسمون هیچ
ابی - خالی
وقتی دلت میگیره حرفات تکراری میشه با آدمای تکراری یه تنوعی به ارتباطات بده یکم از خودت بیا بیرون شاید ادمایی باشن که بشه باهاشون خندید باهاشون شاد بود ...شاید با یه کار کوچیک بتونی خوشحالشون کنی :))
این سومین باره که از دیروز دارم سعی می کنم اینجا بنویسم؛ دوبار قبلی رو نوشتم و پاک کردم.
به نوعی تنهایی رسیدم که دوست ندارم با دنیای بیرون از خودم ارتباط داشته باشم؛ اینکه بدونم کسی این ها رو می خونه هم حتی برام ترسناک شده.
از هرکسی غیر خودم میترسم ! یه جورایی سوشال فوبیا گرفتم.
همه ش از وقتی شروع شد که یاد گرفتم از تنهایی هام لذت ببرم یاد گرفتم خودم رو سرگرم کنم یاد گرفتم با خودم شاد باشم بدون اینکه شادی م رو به کسی وابسته کنم.
شاید اینا به خاطر فشارهای کاری و درسی باشه که این چند روزه روم هست شاید هم واقعی باشه. باید بذارم که بگذره این زمان .
شخصیت هایی در من اند
که باهم حرف نمی زنند
که همدیگر را غمگین می کنند
که هرگز دور یک میز غذا نخورده اند
...
شخصیت هایی در من اند
که دارند دیر می شوند
دارند پایین می روند
دارند غروب می کنند
...
من اما
با تمام شخصیت هایم
دوستت دارم.
گروس عبدالملکیان
غرورت بزرگترین دشمنته ... یکم از دست بکش!
باید تو رو پیدا کنم شاید هنوزم دیر نیست
تو ساده دل کندی ولی تقدیر بی تقصیر نیست
با اینکه بی تاب منی بازم منو خط می زنی
باید تو رو پیدا کنم تو با خودت هم دشمنی!
کی با یه جمله مثل من میتونه آرومت کنه؟
اون لحظه های آخر از رفتن پشیمونت کنه
دلگیرم از این شهر سرد این کوچه های بی عبور
وقتی به من فک میکنی حس میکنم از راه دوووووووور
#تقدیر
#مونابرزویی
#شادمهر
