وبلاگ نویسی رو بیشتر دوست دارم تا سوشال نتورک هارو ؛ مهم ترین دلیلشم این میتونه باشه که دنبال ری اکشن نیستی. سوشال نتورک ها این توقع رو برات به وجود میاره که بعد از نوشتن هرچیزی باید بیان لایکت کنن و ازت تعریف کنن و بهت حمله کنن و ... علاوه بر اون این توهم رو هم به وجود میاره که تنها نیستی درحالی که داری تو تنهاییت غلت میزنی.. اما زیبایی وبلاگ نویسی به اینه که خودتی و خودت با همه ی تنهایی هات با همه بی مخاطبی هات با همه ی سرسختی هات با خودت با خودت با خودت...
نمیدونم خوبه یا بد ؛ ولی تو این سال های عمرم یاد گرفتم که هر چیزی اسمش بشه عادت خوب نیست... اول میشه عادتت بعد اسمش میشه اعتیاد و بعد همه ی وجودتو می گیره و ترکش سخت میشه.یوقتایی هم انقدر بهش خو میگیری که در برابر ترکش مقاومت میکنی ؛ مثل اینکه داری تو باتلاق فرو میری ولی عاشق اون باتلاقی.
من به نوشتن معتادم ؛ اگر ننویسم خفه میشم ، دلم میگیره. خونده شدن یا نشدن هم برام مهم نیست هدف نوشتنه و بس . تو هر قالبی به هر شکلی نیاز دارم که بنویسم.
امروز بعد مدت ها وبلاگ یکی از دوستان رو خوندم و حس کردم که چقدر دلم میخواد بازم وبلاگ نویسی کنم؛ برای خودم برای دلِ خودم... و این مصادف شد با اولِ پاییز.
خلاصه که حس کردم دلتنگم برای نوشتن برای طولانی نوشتن برای وبلاگ نویسی تنگ شده و تا باز سرم شلوغ نشده و نوشتن برام به اولویت آخر درنیومده شروع کنم.
