کسی که دستاش قفس نیست

برای باور بودن
جایی باید باشه شاید
برای لمس تن عشق
کسی باید باشه باید

که سر خستگیاتو
به روی سینه بگیره
برای دلواپسی هات
واسه سادگیت بمیره

همین دیگه!

شکل کدوم حقیقته چهره‌ی بی‌نقاب تو

همیشه از حقیقی شدن مجازی‌ها بدم میومده و برعکسش البته. از هردوتاش هم ضربه خوردم. یه مدتی این‌ها فراموشم شده بود. آخرین باری که از چیزی واقعا ذوق کردم به وسیله ی یکی ازین مجازی‌ها بود. آخرین باری هم که گریه کردم همینطور. دیگه زندگیم به هم آمیخته مجازی و حقیقی یکی شده. از دوست‌داشتنی‌های واقعی‌م دور شدم و برام مجازی شدن در عوض مجازی‌ها نزدیک‌تر شدن بهم. وضعیت خیلی آشفته شده. همه‌ی این‌ها بوده تا دیشب؛ میتونم بگم که از بدترین شب‌های زندگی‌م بوده. یکیشون پشت سرم بد حرفی زد. بد. شکستم وهمین. کسی بود که ازش انتظار نداشتم. آدم از همین جاها ضربه میخوره. ولی در عوض رفیق حقیقی‌م رو شناختم و خوشحالم از اینکه آدم‌فروش نیست. نمی‌تونم به خودت بگم ولی مرسی که انقدر خوبی :)

سنگینه بار تن برام
ببین چه خسته می شکنم
به انتظار فصل تو 
تمام فصلها گذشت
چه یأس بی نهایتی
ندیم من بود
فصل بد خاکستری
تسلیم و بی صدا گذشت
چه قلب بی سخاوتی
حریم من بود
دژخیم بی رحم تنم
به فکر تاراج منه
روح بزرگوار من
لحظه ی معراج منه
فکر نجات من نباش
مرگ منو ترانه کن
هر شعرمو به پیکرم
رشته تازیانه کن

حالا دستام مونده و تنهایی من

کی گفته حالا که دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن است؟؟؟؟

من همیشه دیر رسیدم و دست خالی برگشتم...یا اگرم به چیزی که میخواستم رسیدم انقدری دیر بوده که دیگه فایده نداشته...دوباره دیر رسیدم دوباره...بازم دست خالی موندم... 

عشق ، آخرین همسفر من

مثل تو منو رها کرد
حالا دستام مونده و تنهایی من
ای دریغ از من ، که بی خود مثل تو گمشدم ، گمشدم تو ظلمت تن
ای دریغ از تو ، که مثل عکس عشق ، هنوزم داد می زنی تو آینه ی من
آه ، گریمون هیچ ، خندمون هیچ
باخته و برندمون هیچ
تنها آغوش تو مونده ، غیر از اون هیچ
ای  ای مثل من تک و تنها
دستامو بگیر که عمر رفت
همه چی تویی ، زمین و آسمون هیچ

ابی - خالی

منو راحت کن از تنهایی من

وقتی اونی که باید سر شوقت نیاره هیچوقت دیگه با هیچکس دیگه نمیتونی خوشحال باشی اونجور که با اون بودی...

ببین من آخرین برگ درختم
درخت زخمی از تیغ زمستون
منو راحت کن از تنهایی من
منو پاکیزه کن با غسل بارون

تو تنها حادثه تنها امیدی
برای قلب من این قلب مسموم
ردای روشن آمرزشی تو
برای این تن محکوم مهزوم

ابی/ایرج جنتی عطایی

در را به روی حضرت پاییز وا کنید

کدوم خزون خوش آواز تو رو صدا کرد عاشق؟
که پر کشیدی بی پروا به جستجوی شقایق
کنار ما باش که محزون به انتظار بهاریم
کنار ما باش که با هم خورشیدو بیرون بیاریم

همونقدری که آخر اسفند و اوایل بهار هنوز برام ذوق داره ، آخر شهریور و اوایل پاییز هنوزم برام دلهره داره. هنوز آخر شهریور میرم برای خودم لوازم التحریر میخرم حتا شده یه دفتر یا یه خودکار ولی میخرم و تا روز اول دانشگاه ازش استفاده نمیکنم. هنوز پاییز که شروع میشه آهنگایی که خزون داره تو شعرش گوش میدم. هنوز اول هر پاییز سردرگم میشم و اول هر بهار آرامش دوباره میاد سراغم . هنوز روز اولی که میرم دانشگاه غریبی میکنم و استرس دارم. هنوز هر اول مهر میگم امسال دیگه درسخون میشم اما باز شروع میشه و خبری از درسخون شدن نیست.
من هنوز یه بچه ی اول دبستانی درونم زندگی میکنه که اول مهر بغض داره و نمیخواد هفت صبح بیدار شه.
و هنوز به حرف حضرت حافظ معتقدم که "آن همه ناز و تنعم که خزان میفرمود عاقبت در قدم باد بهار آخر شد "