با ما تو هنوز در نبردی

سعدی میگه :

ای دل نه هزار عهد کردی		کاندر طلب هوا نگردی؟
کس را چه گنه؟ تو خویشتن را		بر تیغ زدی و زخم خوردی
دیدی که چگونه حاصل آمد		از دعوی عشق روی زردی؟
یا دل بنهی به جور و بیداد		یا قصه‌ی عشق درنوردی
ای سیم تن سیاه گیسو		کز فکر سرم سپید کردی
بسیار سیه سپید کرده ست		دوران سپهر لاجوردی
صلح است میان کفر و اسلام		با ما تو هنوز در نبردی
سر بیش گران مکن، که کردیم		اقرار به بندگی و خردی
با درد توام خوش است ازیراک		هم دردی و هم دوای دردی
گفتی که صبور باش، هیهات		دل موضع صبر بود و بردی
هم چاره تحمل است و تسلیم		ورنه به کدام جهد و مردی
بنشینم و صبر پیش گیرم		دنباله‌ی کار خویش گیرم